ชาวบาบิโลนโบราณรู้ว่าละอองเกสรจากต้นอินทผลัมตัวผู้ต้องนำไปผสมกับเกสรตัวเมียของต้นตัวเมียจึงจะออกผล Rudolph Jacob Camerarius นักพฤกษศาสตร์ชาวเยอรมันได้แสดงให้เห็นในปี ค.ศ. 1694 ว่าข้าวโพด (ข้าวโพด) ก็เช่นเดียวกัน นักพฤกษศาสตร์และนักสำรวจชาวสวีเดน Carolus Linnaeus ในปี พ.ศ. 2303 และนักพฤกษศาสตร์ชาวเยอรมัน Josef Gottlieb Kölreuter ในงานชุดหนึ่งที่ตีพิมพ์ตั้งแต่ปี พ.ศ. 2304 ถึง พ.ศ. 2341 ได้อธิบายการผสมข้ามพันธุ์และชนิดของพืช พวกเขาพบว่าโดยรวมแล้วลูกผสมเหล่านี้เป็นตัวกลางระหว่างพ่อและแม่ แม้ว่าในบางลักษณะ ลูกผสมอาจใกล้ชิดกับพ่อหรือแม่คนใดคนหนึ่งมากกว่า และลูกผสมอื่นๆ Kölreuter เปรียบเทียบลูกผสมระหว่างลูกผสมระหว่างพันธุ์ A ซึ่งทำหน้าที่เป็นเพศเมียกับพันธุ์ B เป็นเพศผู้ และในทางกลับกัน พันธุ์ B เป็นเพศเมียกับพันธุ์ A เป็นเพศผู้ ลูกหลานลูกผสมของการผสมข้ามซึ่งกันและกันเหล่านี้มักจะเหมือนกัน ซึ่งบ่งชี้ว่าตรงกันข้ามกับความเชื่อของอริสโตเติล สารพันธุกรรม การบริจาคทางพันธุกรรมของลูกหลานนั้นได้รับอย่างเท่าเทียมกันจากพ่อแม่หญิงและชาย การทดลองเพิ่มเติมเกี่ยวกับพืชพันธุ์ผสมเกิดขึ้นในปี 1800 การตรวจสอบเหล่านี้ยังเผยให้เห็นว่าลูกผสมมักเป็นตัวกลางระหว่างพ่อแม่ พวกเขาบันทึกข้อเท็จจริงส่วนใหญ่โดยบังเอิญ ซึ่งต่อมาเกรเกอร์ เมนเดล (ดูด้านล่าง) กำหนดกฎที่โด่งดังของเขาและค้นพบทฤษฎีของยีน เห็นได้ชัดว่าไม่มีบรรพบุรุษคนใดของ Mendel ที่เห็นความสำคัญของข้อมูลที่กำลังสะสมอยู่ ความเป็นสื่อกลางโดยทั่วไปของลูกผสมดูเหมือนจะเห็นด้วยที่สุดกับความเชื่อที่ว่าพันธุกรรมถูกถ่ายทอดจากพ่อแม่สู่ลูกหลานโดย "สายเลือด" และความเชื่อนี้ได้รับการยอมรับจากนักชีววิทยาส่วนใหญ่ในศตวรรษที่ 19 รวมทั้งชาร์ลส์ ดาร์วิน นักธรรมชาติวิทยาชาวอังกฤษ