จุดประสงค์ที่สำคัญที่สุดของศิลปะการแสดงมักจะเป็นการท้าทายรูปแบบดั้งเดิมของทัศนศิลป์ เช่น จิตรกรรมและประติมากรรม เมื่อโหมดเหล่านี้ดูเหมือนจะไม่ตอบโจทย์ความต้องการของศิลปินอีกต่อไป เมื่อโหมดเหล่านี้ดูคร่ำครึเกินไป หรือคลุกคลีอยู่ในโลกศิลปะแบบดั้งเดิมและห่างไกลจากผู้คนทั่วไปมากเกินไป ศิลปินมักจะหันมาใช้การแสดงเพื่อหาผู้ชมใหม่ๆ และทดสอบแนวคิดใหม่ๆ ศิลปะ การแสดง ยืมรูปแบบและแนวคิดจากศิลปะรูปแบบอื่น หรือบางครั้งมาจากกิจกรรมรูปแบบอื่นที่ไม่เกี่ยวข้องกับศิลปะ เช่น พิธีกรรม หรืองานที่มีลักษณะเป็นงาน หากคาบาเรต์และการแสดงดนตรีเป็นแรงบันดาลใจในแง่มุมต่างๆ ของการแสดงของดาด้า สิ่งนี้สะท้อนถึงความปรารถนาของดาด้าที่จะโอบรับรูปแบบศิลปะที่เป็นที่นิยมและวิถีทางของวัฒนธรรมมวลชน เมื่อเร็ว ๆ นี้ ศิลปินการแสดงได้ยืมมาจากการเต้นรำและแม้กระทั่งกีฬา ารแสดงบางประเภทจากช่วงหลังสงครามมักถูกอธิบายว่าเป็น "การกระทำ" ศิลปินชาวเยอรมันอย่างJoseph Beuysชอบใช้คำนี้เพราะทำให้การแสดงศิลปะแตกต่างจากความบันเทิงทั่วไปที่พบในโรงละคร แต่คำนี้ยังสะท้อนถึงศิลปะการแสดงของอเมริกาที่อาจกล่าวได้ว่าเกิดขึ้นจากการตีความใหม่ของ " จิตรกรรมการกระทำ " ซึ่งวัตถุของศิลปะไม่ใช่ภาพวาดบนผืนผ้าใบอีกต่อไป แต่เป็นอย่างอื่น - มักจะเป็นร่างกายของศิลปินเอง